Ο όρος βιβλική αρχαιολογία χρησιμοποιείται από την ακαδημαϊκή έρευνα για να προσδιορίσει την αρχαιολογία της Παλαιστίνης και την εποχή του Χαλκού (περ. 3000–1200 ΠΚΕ) και την εποχή του Σιδήρου(περ. 1200–586 ΠΚΕ) δηλαδή την χρονολογική περίοδο της Παλαιάς Διαθήκης, όταν η περιοχή κατοικείτο από τους Χαναανίτες και τους Ισραηλίτες. Η βιβλική αρχαιολογία θεωρείται κλάδος της συροπαλαιστινιακής αρχαιολογίας που διεξάγεται στην περιοχή μεταξύ του σύγχρονου Ισραήλ, της Ιορδανίας, του Λιβάνου και της Συρίας. Είναι η αρχαιολογία που ασχολείται με τις εξιστορήσεις, τις περιγραφές και τις συζητήσεις της Παλαιάς και ενίοτε της Καινής Διαθήκης, από τη δεύτερη χιλιετία ΠΚΕ, την εποχή του Αβραάμ και των Πατριαρχών, μέσω της ρωμαϊκής περιόδου στην πρώτη χιλιετία Κ.Ε. (Βικιπαίδεια)