Στα πρώτα 60 χρόνια του 20ού αιώνα, ο πεντηκοστιανισμός περιοριζόταν, κατά μεγάλο μέρος, μέσα σε συγκεκριμένες εκκλησίες. Όμως κατά τη δεκαετία του 1960 οι πεντηκοστιανές ιδέες, έγιναν μια πηγή ανανέωσης και σε άλλες προτεσταντικές Εκκλησίες. Σύντομα αυτό επεκτάθηκε ακόμα και σε μερικές Ρωμαιοκαθολικές Εκκλησίες αλλα και σε Ορθόδοξες Εκκλησίες, όπου διαπιστώνουμε αρκετούς αναγεννημένους και βαφτισμένους με Άγιο Πνευμα ( έχοντες την γλωσολαλίαν ) πιστούς.

Η έμφαση που δίνεται στην εμπειρία του θείου, διακρίνει τους Πεντηκοστιανούς από τους Ευαγγελικούς Χριστιανούς. Κάποιοι θεωρούν ότι επειδή ο Πεντηκοστιανισμός είναι βασισμένος σε μια άμεση εμπειρία του Θεού, είναι κατά κάποιο τρόπο καθαρότερος και αγνότερος, μοιάζοντας περισσότερο με την πίστη των πρώτων Χριστιανών.

Οι Εκκλησίες της Πεντηκοστής δεν έχουν μεγάλη επίδραση ανάμεσα στις καθιερωμένες Χριστιανικές Εκκλησίες, παρότι είναι από τις πλέον πολυάριθμες, με πολύ μεγάλους αριθμούς από πολύ δραστήρια και ενεργά μέλη. Αυτό μπορεί να ισχύει επειδή σε πολλές εκκλησίες η βάση τους είναι σε χριστιανικές χώρες του τρίτου κόσμο (Υποσαχάρια Αφρική, Καραιβική, Λατινική Αμερική κτλ) και υπάρχει ένα προφίλ φυλετικής μειονότητας, ενώ τα μέλη τους σε πολλές περιπτώσεις είναι φτωχά και όχι σε θέσεις με μεγάλη κοινωνική επιφάνεια και δύναμη. Εντούτοις η συνεχής αύξηση και ενεργητικότητα του κινήματος είναι πιθανό ότι θα αυξήσει την επιρροή του στο μέλλον. Επίσης έχει καθιερωθεί ένας Διεθνής Διάλογος Ρωμαιοκαθολικών και Πεντηκοστιανών. (Βικιπαίδεια)