Ο όρος νέα παγκόσμια τάξη χρησιμοποιείται για να περιγράψει μεταβολές της ιστορίας που  περιλαμβάνουν δραματική αλλαγή στην παγκόσμια πολιτική σκέψη και στην ισορροπία δυνάμεων. Παρά τις διαφορετικές ερμηνείες αυτού του όρου, η έμφαση είναι στη συλλογική προσπάθεια εντοπισμού και κατανόησης παγκόσμιων προβλημάτων που ως τέτοια δεν μπορούν να αντιμετωπισθούν επιτυχώς από τη δράση των μεμονωμένων κρατών-εθνών. Μία από τις πρώτες γνωστές χρήσεις του όρου είναι στα Δεκατέσσερα Σημεία για την ειρήνη που διετύπωσε ο Αμερικανός πρόεδρος Γούντροου Ουίλσον μετά τον καταστροφικό Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς και στο μετέπειτα κάλεσμα για μια Κοινωνία των Εθνών. Η φράση ξαναχρησιμοποιήθηκε στο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου κατά τη περιγραφή των σχεδίων για την δημιουργία  των Ηνωμένων Εθνών και του συστήματος ισοτιμιών του Bretton Woods, του ΔΝΤ. Χρησιμοποιήθηκε ωστόσο με φειδώ λόγω των αρνητικών συνειρμών αναφορικά με την αποτυχημένη Κοινωνία των Εθνών. Ωστόσο, αρκετοί είναι αυτοί που χρησιμοποίησαν αργότερα τον όρο «νέα παγκόσμια τάξη» για την περιγραφή της μεταπολεμικής τάξης πραγμάτων που δημιούργησαν οι νικητές του πολέμου.

Η μεταψυχροπολεμική χρήση του όρου της «νέας παγκόσμιας τάξης» συνδέθηκε αυξανόμενα με την ιδεολογία για παγκόσμια διακυβέρνηση, που ως εκ τούτου χρειάζεται οι πολίτες να είναι απάτριδες και άθρησκοι στα πρότυπα του σοβιετικού πολίτη. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι αρχής γενομένης με το Πόλεμο του Κόλπου το 1991, η αμερικανική ηγεσία έθεσε σα πρώτο στόχο της εξωτερικής της πολιτικής την επίτευξη παγκόσμιας διακυβέρνησης από μια παγκόσμια οικονομική ελίτ υπό τη προστασία της Ουάσινγκτον. Όλες οι μεταψυχροπολεμικές παγκόσμιες εξελίξεις στο εσωτερικό και εξωτερικό της Δύσης καθώς και η αυξανόμενη δαιμονοποίηση της Ρωσίας που είναι η μόνη που δεν συμμερίζεται τη δυτική νεοφιλελεύθερη κουλτούρα και έχει τη δύναμη να εναντιωθεί στη βίαιη επιβολή της στην επικράτειά της, έχουν σαν αποτέλεσμα την εμβάθυνση στην επίτευξη παγκόσμιας διακυβέρνησης, και είναι δύσκολο να μην ερμηνευθούν ως μεθόδευση υλοποίησης ενός τέτοιου σχεδίου. Το μόνο δε αντεπιχείρημα σε αυτή την άποψη είναι ότι αποτελεί στην ουσία θεωρία συνωμοσίας, διότι υπόκειται στο γνωστό λογικό σφάλμα post hoc ergo propter hoc, δηλαδή ότι αν το γεγονός Α προηγείται χρονικά ενός άλλου γεγονότος Β, αυτό δεν σημαίνει αναγκαία ότι το Α είναι η αιτία του Β. (Βικιπαίδεια)